Και είναι μια από εκείνες τις μέρες. Που ξυπνάς το πρωί, σκέφτεσαι, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, σε τι φάση είναι η ζωή σου, βγάζεις τη σούμα, το αποτέλεσμα δεν σου πολυαρέσει αλλά τελικά σηκώνεσαι από το κρεβάτι γιατί έχεις αργήσει. Στο δρόμο προς τη δουλειά, τρως τη φλασιά ότι σε έχουν φορτώσει τα χιλιάδες πράγματα με τη δικαιολογία "είσαι πολύ καλή στη δουλειά σου" ενώ ο μισθός σου έχει δυο χρόνια να κινηθεί. Ακους τα ίδια τραγούδια από το ραδιόφωνο γιατί προφανώς όλοι παίζουν με την εύκολη ιδέα του playlist. Και διερωτάσαι, "αφού όλοι τα κάνουν όλα πρόχειρα, γιατί εχω να μην;". Δεν προλαβαίνεις να λύσεις την απορία γιατί βιάζεσαι να παρκάρεις στη μοναδική θέση που υπάρχει, έστω και 100 μέτρα μακριά από το γραφείο. Ανεβαίνεις πάνω, κάθεσαι στη θέση σου, λες καλημέρα και σκέφτεσαι με την πρώτη ευκαιρία να μιλήσεις στον προϊστάμενο για τα σκατά που σε φόρτωσε. Αλλά τις σκέψεις σου διακόπτουν οι συνάδελφοι που όλη μέρα λένε τις ίδιες ιστορίες για τα παιδιά τους. Δεν σε αφορά και δεν καταλαβαίνεις γιατί πρέπει να το υποστείς όλο αυτό. Σε μια χώρα που δεν συμβαίνει τίποτα, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να μείνεις έγκυος για "να αποκτήσει νόημα η ζωή σου". Α τέλεια... Στο μυαλό σου γυρίζουν τα λόγια του άλλου που δεν καταλαβαίνει οτι κρατάς απόσταση γιατί ακόμα νιώθεις πολλά και δεν μπορείς να είσαι φίλη. Και έτσι αποφασίζει να σου στείλει έξαλλα sms. Επειδή απλά δεν απαντάς τα μηνύματα. Επειδή προσπαθείς για αλλαγή να βάλεις τον εαυτό σου πάνω από τις ανάγκες των άλλων Και η μέρα προχωρά, πνιγμένη στη δουλειά, πνιγμένη από τα πάντα, ακόμα και από συγκεκριμένους φίλους που νομίζουν ότι τους ανήκεις. Πότε ρε φίλε σου έδωσα το μήνυμα ότι όλη μέρα θα είμαστε μαζί και ότι δικαιούσαι να μου λες ότι "με χρειάζεσαι"; Δεν έχω να δώσω τίποτα σε κανένα. Κουράστηκα. Μαλακία η μετριότητα. Δεν ανυπομονείς για κάτι. Δεν συμβαίνει κάτι μικρό, κάτι ελάχιστο που να σου δώσει μια τόση δα σπιθούλα ζωντάνια. Που να σε κάνει να ανυπομονείς για κάτι. Και σκέφτεσαι...τι στα σκατά κάνω λάθος;
'One of those days' - urban-tulip.blogspot.com
Και είναι μια από εκείνες τις μέρες. Που ξυπνάς το πρωί, σκέφτεσαι, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, σε τι φάση είναι η ζωή σου, βγάζεις τη σούμα, το αποτέλεσμα δεν σου πολυαρέσει αλλά τελικά σηκώνεσαι από το κρεβάτι γιατί έχεις αργήσει. Στο δρόμο προς τη δουλειά, τρως τη φλασιά ότι σε έχουν φορτώσει τα χιλιάδες πράγματα με τη δικαιολογία "είσαι πολύ καλή στη δουλειά σου" ενώ ο μισθός σου έχει δυο χρόνια να κινηθεί. Ακους τα ίδια τραγούδια από το ραδιόφωνο γιατί προφανώς όλοι παίζουν με την εύκολη ιδέα του playlist. Και διερωτάσαι, "αφού όλοι τα κάνουν όλα πρόχειρα, γιατί εχω να μην;". Δεν προλαβαίνεις να λύσεις την απορία γιατί βιάζεσαι να παρκάρεις στη μοναδική θέση που υπάρχει, έστω και 100 μέτρα μακριά από το γραφείο. Ανεβαίνεις πάνω, κάθεσαι στη θέση σου, λες καλημέρα και σκέφτεσαι με την πρώτη ευκαιρία να μιλήσεις στον προϊστάμενο για τα σκατά που σε φόρτωσε. Αλλά τις σκέψεις σου διακόπτουν οι συνάδελφοι που όλη μέρα λένε τις ίδιες ιστορίες για τα παιδιά τους. Δεν σε αφορά και δεν καταλαβαίνεις γιατί πρέπει να το υποστείς όλο αυτό. Σε μια χώρα που δεν συμβαίνει τίποτα, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να μείνεις έγκυος για "να αποκτήσει νόημα η ζωή σου". Α τέλεια... Στο μυαλό σου γυρίζουν τα λόγια του άλλου που δεν καταλαβαίνει οτι κρατάς απόσταση γιατί ακόμα νιώθεις πολλά και δεν μπορείς να είσαι φίλη. Και έτσι αποφασίζει να σου στείλει έξαλλα sms. Επειδή απλά δεν απαντάς τα μηνύματα. Επειδή προσπαθείς για αλλαγή να βάλεις τον εαυτό σου πάνω από τις ανάγκες των άλλων Και η μέρα προχωρά, πνιγμένη στη δουλειά, πνιγμένη από τα πάντα, ακόμα και από συγκεκριμένους φίλους που νομίζουν ότι τους ανήκεις. Πότε ρε φίλε σου έδωσα το μήνυμα ότι όλη μέρα θα είμαστε μαζί και ότι δικαιούσαι να μου λες ότι "με χρειάζεσαι"; Δεν έχω να δώσω τίποτα σε κανένα. Κουράστηκα. Μαλακία η μετριότητα. Δεν ανυπομονείς για κάτι. Δεν συμβαίνει κάτι μικρό, κάτι ελάχιστο που να σου δώσει μια τόση δα σπιθούλα ζωντάνια. Που να σε κάνει να ανυπομονείς για κάτι. Και σκέφτεσαι...τι στα σκατά κάνω λάθος;
'Οχι αλλα κλισε' - one-of-the-people.blogspot.com
Πόσα κλισέ έχουμε πει και πόσα έχουμε ακούσει; Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ αποφάσισα ότι έχω ακούσει πολλά και σίγουρα έχω πει άλλα τόσα, παρότι προσπάθησα να τα αποφύγω. Τουλάχιστον απέφυγα τα πιο ανούσια. Δεν είπα ποτέ "σε βλέπω σαν αδερφό μου" (ευχαριστώ πολύ δε θα πάρω), "θέλω να μείνουμε φίλοι γιατί είσαι η σταθερά στη ζωή μου" (στη δική μου πάλι όχι), "με παρεξήγησες" (μα πως να μη σε παρεξηγήσω...με έδειχνες σα θήραμα στους φίλους σου, αλλά ό,τι συνέβη μεταξύ μας ήταν εντελώς φιλικό;), "σ΄αγαπάω" (μα εσύ δεν αγαπάς τον εαυτό σου, εμένα από πού κι ως πού;), "είμαι πολύ τυχερός που σε συνάντησα" (εγώ πάλι παίζεται...τώρα πια καθόλου), "είσαι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου" (σε μένα μιλάς;)...Υπάρχουν επίσης και τα πιο ανώδυνα. "Θα σε πάρω τηλέφωνο εγώ μετά" (ακόμα περιμένω, ή τουλάχιστον περίμενα), "καλό υπόλοιπο καλοκαίρι" (σε δέκα μέρες sms: πού είσαι, που χάθηκες; κάτι έχασα.Δε μου ευχήθηκες ένα ωραιότατο βαρύγδουπο καλό καλοκαίρι; τώρα γιατί επανεμφανίζεσαι;), "τί αποφάσεις πήρες;" (hey, μα έχουμε χωρίσει ή πάλι το παρεξήγησα;), "είμαι ερωτευμένος μαζί σου, δεν το βλέπεις στις πράξεις μου;'' (μάλλον όχι, με τύφλωσε ο έρωτάς σου).
Έχω την αίσθηση ότι η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη από κλισέ. Δε θέλω να ξαναπώ "χαίρω πολύ" όταν γνωρίζω κάποιον άνθρωπο, γιατί πολύ απλά μπορεί να μην έχω χαρεί. Δε θέλω να μου αφιερώσουν ξανά τραγούδι για έρωτες και άλλα κουραφέξαλα, γιατί πολύ απλά δεν θα το ακούσω. Δεν θέλω να μου ξαναπουν "τι ωραία μέρα σήμερα", γιατί θα μου την χαλάσουν. Ούτε "πώς πήγε η δουλειά". Δουλειά είναι και πηγαίνει. Όταν θέλω εγώ, θα σου πω. Και τέλος, που δεν τελειώνουν τα κλισέ, "τι καλά που με περιποιείσαι". Μη μου το πεις, γιατί ή θα βάλω λάθος ρούχα στο πλυντήριο και θα το μετανιώσεις, ή θα σου απαντήσω με κλισέ τύπου "τι καλά που σε περιποιούμαι", και θα σου κακοφανεί. Κι αυτό πάλι παίζεται αν θα το καταλάβεις.
Σίγουρα σου έχει συμβεί να νιώθεις ότι ξυπνάς, ότι ωριμάζεις, ότι αλλάζεις, ότι προχωράς - μη σου πω τρέχεις, κι ότι οι κοινωνικά απαίδευτοι, όπως λέει και η Urban Tulip, πρέπει να μένουν μακριά, κι ακόμα πιο μακριά...
Λίγο πιο “κάτω” - lostinpublic.wordpress.com
Nα σου πω κάτι…;; Δεν μου περνάει η μελαγχολία…Τι να κάνω;;!!Πες κάτι……….
Όλο γυρίζω…Ψυρρή, Μοναστηράκι, Θησείο, Γκάζι…Καλά είναι…Ωραίο το κλίμα μπύρα-κουβέντα- ήρεμοι περίπατοι μπας και…ηρεμήσεις…βόλτες στις 4 ρόδες δανεικού αυτοκινήτου, μουσικές και εξομολογήσεις blogικές…αλλά δεν αρκεί…Εσύ τι λες;;
Οι αστρολόγοι το λένε..”ανάδρομο Ερμή”…
Οι μίζεροι το λένε “δουλειά-σπίτι..σπίτι-δουλειά…”
Οι αργόσχολοι νέοι το λένε..απλά..”βαριέμαι…”
Οι πιο μεγάλοι το λένε….”έτσι είναι η ζωή…”
Τι απ’όλα είναι χειρότερο?!
Πρέπει να βρίσκεις τρόπους να κάνεις την “καθημερινότητα”…”καινοτομία”.
Δεν είναι δυνατόν να λες “βαριέμαι”…
Σχεδόν δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου!!
Τι δηλαδή… Ήπιαμε τη ζωή μονορούφι; Τα ζήσαμε όλα; Δεν υπάρχει κάτι άλλο;….
Πφ! Τι μαλακίες είναι αυτές; Πάντα υπάρχει το “κάτι άλλο”! Πάντα υπάρχει κάτι που δεν έχεις κάνει, ένα μέρος που δεν έχεις πάει, ένα σημείο που δεν το έχεις “ταξιδέψει”, ένα φαγητό που δεν στο έχουν μαγειρέψει, ένα γλυκό που δεν σε έχει “λιγώσει”, ένας άνθρωπος που δεν έχεις γνωρίσει, μια μυρωδιά που δεν έχεις μυρίσει, ένα ποτό που δεν έχεις πιει, ένα χρώμα που δεν είχες ποτέ πριν παρατηρήσει εκεί πάνω (ξέρεις..όταν νυχτώνει..ή όταν ξημερώνεσαι…)
Μην μου λες λοιπόν ότι βαρέθηκες, ότι δεν έχεις όρεξη, ότι δεν έχεις διάθεση…..
Μην χάνεις χρόνο. Ζήσε. Σε σένα τα λέω. Ακούς ακόμα;;;;.....
'Ο νομος του dating' - one-of-the-people.blogspot.com
Αν είσαι οκτώ κοίτα από επτά μέχρι εννιά. Αν είσαι πέντε κοίτα από τέσσερα μέχρι έξι, κι αν είσαι ένα, τότε μην κοιτάς καθόλου. Δεν ξέρω ποιανού ιδέα είναι αυτοί οι νόμοι, αλλά εμένα πάλι δεν μ' αρέσουν καθόλου. Δεν καταλαβαίνω γιατί βάζουμε σε καλούπια το που και το ποιους θα κοιτάμε. Πού πήγε ο αντικομφορσμισμός μας; Τον εκπαραθυρώσαμε μαζί με τα συναισθήματα, κι έτσι στο τέως αγαπημένο μου Γκάζι, από το οποίο πήρα προσφάτως διαζύγιο γιατί εκπορνεύτηκε με χιλιάδες άσχετους επισκέπτες από τα νότια και τα δυτικά προάστια, το μόνο που βλέπεις είναι παιδιά που ψάχνουν τον αντίστοιχο αριθμό τους. Παιδιά που κοιτάνε μόνο την εμφάνιση, την ετικέτα, το στήσιμο. Και για να γνωρίσεις κάποιον και να τα φτιάξεις μαζί του πρέπει να πληρείς τα κριτήρια. Ποιά κριτήρια; Τα παραθέτω όπως μου τα παρέθεσαν κι εμένα, ένα ωραίο αυγουστιάτικο βράδυ Σαββάτου. Πρέπει να είσαι όμορφος, να έχεις σπουδάσει σε κάτι αμερικανικό, να φοράς rolex, να μένεις στα βόρεια προάστια, να μην καταπιέζεις, να μην ζητάς από τη σχέση σου, να προσφέρεις ό,τι έχεις να προσφέρεις, να κάνεις τον άλλο να νιώθει ελεύθερος, και στο τέλος να τα έχεις με τον εαυτό σου.
Εγώ ξέρω ότι τις δύο φορές που βγήκα ραντεβού και κόντεψε να πετάξει το στομάχι μου από την αγωνία, ούτε τί φόραγε, ούτε πού σπούδασε, ούτε αν είχε κοινωνική καταξίωση με ένοιαζε. Το μόνο που ήθελα ήταν εκείνο το φιλί φτάνοντας στο αυτοκίνητο. Βγήκα κι άλλα ραντεβού που οι άλλοι θα περίμεναν φαντάζομαι το φιλί από εμένα, αλλά έτσι πάνε αυτά τα πράγματα. Δεν τα παραγγέλνεις, έρχονται από μόνα τους.
Κι όμως, αυτό το ωραίο αυγουστιάτικο Σαββατόβραδο, αφού κλήθηκα, έδωσα το παρόν, αλλά ένιωσα ότι ήμουν παραγγελία και μάλιστα λάθος. Κάτι της έλειπε. Διότι αντί για φιλί, στο τέλος πήρα ένα ωραιότατο ''βρώμικο'', αφού πρώτα άκουσα την ανάλυση για τους νόμους του dating. Κι αναρωτιόμουν, αφού τα καλύπτω τα κριτήρια γιατί δεν προχώρησε; Σίγουρα κάτι θα είπα που θα κατάλαβε το αριστερό μου παρελθόν και παρόν και γι αυτό κόπηκα. Δε βαριέσαι. Εγώ θέλω να σε δω και να με δεις μες τα μάτια και να μην μπορώ να ανάψω τσιγάρο από το τρέμουλο. Αλλιώς δουλειά δε γίνεται. Αλλιώς, δεν θα είναι έρωτας, θα είναι άσκηση άλγεβρας και τα έχω ξεχάσει.
ΠΗΓΗ : one-of-the-people.blogspot.com
Flunk - Personal Stereo
I'm coming back to play
But I don't know the rules
And I'm nobody's fool but myself
So should I stay, or should I walk away?
I'm coming back to play
But I don't know the rules
And I don't know the name of this game
So if you want it any other way - it's OK
This one goes out to the one I love
This one goes out to the one I love
This one goes out to the one I love
Coming to you, on your personal stereo
I'm coming back to play
But I don't know the rules
And I'm nobody's fool but myself
So if you want it any other way - it's OK
I coming back to play
But there are still things to learn
About religion and science and love
I know, cause I'm an amateur and you're a pro
This one goes out to the one I love
This one goes out to the one I love
This one goes out to the one I love
Coming to you, on your personal stereo
This one goes out to the one I love
This one goes out to the one I love
This one goes out to the one I love
Coming to you, on your personal stereo
.png?attredirects=0){kind=icon}
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
