Όταν βγήκαν οι βαθμοί των Πανελληνίων του 1998 εγώ ήμουν στο Γαλαξείδι στην κατασκήνωση και έκλαιγα με μαύρο δάκρυ χυμένη στα τσιμέντα. Αναρωτιέμαι δηλαδή γιατί έκλαιγα αφού για να περάσω στο Πανεπιστήμιο δεν είχα διαβάσει. Αλλά όταν είσαι 18 υπάρχει μία επιλογή (για εμάς τα ταλαίπωρα μικροαστικά μυαλά με την ψυχολογία του απουσιολόγου). Ή μπαίνεις στο Πανεπιστήμιο ή πεθαίνεις. Τελικά (προφανώς) δεν πέθανα.Το θυμάμαι φέτος που δίνουν (ή ξαναδίνουν) παιδιά από το περιβάλλον μου (εντάξει, με πήραν τα χρόνια), αυτή την τραγική Πόρτα, το Τέλος, την Ευκαιρία της Ζωής σου, τη μόνη Λύση στο μετά. Γιατί χωρίς αυτό το δρόμο που έχουν οριοθετήσει πού να πας; Άλλωστε τόσα χρόνια αυτό έκανες. Σχολείο, φροντιστήριο, ξένες γλώσσες, αθλητισμό και ραντεβού στην πλατεία τα Σάββατα. Ταχτοποιημένα πράγματα.
Από τους φίλους που έκαναν Πανεπιστήμιο στην Ελλάδα ποτέ δε ζήλεψα τις σπουδές. Τις έκανα αλλού, με άλλους όρους (κάπως πιο δικούς μου), με κάποια πράγματα καλύτερα, με κάποια πράγματα χειρότερα. Ο άνθρωπος που θέλει να σπουδάσει, που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗ ΜΑΘΕΙ, θα τη βρει την άκρη και θα μάθει. Μπορεί να μη βρεις την άκρη στα 18, θα τη βρεις στα 20, θα τη βρεις στα 22. Αν θέλεις σοβαρά δηλαδή.
Αυτό που ζήλεψα που λες ήταν μόνο αυτή η φοιτητική ζωή τους. Τα κουτούκια, οι συναυλίες, οι παρέες, η ενηλικίωση μέσα από τη διαδικασία των σπουδών. Μου λένε ιστορίες, έχουν φίλους από τότε, αγαπήθηκαν μέσα σε αμφιθέατρα και χώρισαν σε μικρές ταβέρνες. Ωραία όλα αυτά, μ’αρέσει να τα ακούω. Αυτά ναι, μπορεί και να μη τα ζήσεις. Θα ζήσεις άλλα, ο καθένας φτιάχνει μόνος του το παρόν του με ό,τι μπορεί και με ό,τι επιλέγει. Λίγο ό,τι κάτσει και λίγο ό,τι παλεύει.
Που λες δεν πέρασα στις Πανελλήνιες. Δεν το έζησα το Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Και άκου – αλήθεια – δεν πέθανα. Όχι μόνο δεν πέθανα αλλά έμαθα, πάλεψα, λάθεψα, βρήκα την άκρη μου τέλος πάντων και έκανα αυτό που ήθελα. Βρήκα τον τρόπο και όταν πέρναγα τα απογεύματα μου στην ευλογημένη βιβλιοθήκη του Senate House μπορούσα να χαμογελάω ευτυχισμένη (ακόμα όταν περνάω από έξω σχεδόν μυριζω τα παλιά βιβλία και τη σκόνη).
Τα έβαλα κάτω που λες – μερικά χρόνια μετά τις Πανελλήνιες – και βρήκα τί μου έλειπε. Τί χρειαζόμουν. Και πήγα και το έκανα.
Έτσι κι εσύ που δεν πέρασες και έτσι κι εσύ που πέρασες.
Η επιτυχία είναι καλή αλλά καμιά φορά είναι καλύτερη όταν είναι με τους δικούς σου όρους.
Just my two cents, που λένε και στο χωριό μου. Πηγη: http://www.digital-era.org/blog/?p=5211
.png?attredirects=0){kind=icon}
