Περιφερομαι στην Αθηνα,δρομους, καφενεια,υπαιθρια σινεμα,εναλακτικα στεκια, καλλιτεχνες ,επιχειρηματιες,μεταναστες, λαθρομεταναστες,γκει,σιωπηλοι,γκλαμουρατες γυναικες,εργατες ...και μετα ακουω """'''εγω δεν ειμαι ρατσιστης" αλλα ε,οι αλβανοι...μπλα μπλα,αλλα οι αραπαδες...μπλα μπλα,οι αδελφες,οι λεσβιες,οι δηθεν,οι αμορφωτοι νεοπλουτοι...μπλα μπλα
ολος ο κοσμος εναντιον ολων...
and god save the queen(she's not a human beeing)
θελω να πω, κολυμπαμε ολοι σε μια κατασταση απονευρωμενη, μη τολμωντας να πουμε την αληθεια μας, μηπως δηθεν χαραχτηριστουμε "αντιδραστικοι",η δηθεν μη "μοντερνοι...
περιφερουμε το σωμα μας σαν τροπαιο, σαν τοτεμ,ενω η επιθυμια ειναι και θα΄ναι παντα αναρχη και αναρχοαυτονομη..
οσο για τα αισθηματα, αλλο ταμπου/τοτεμ και αυτο...
πιο ευκολα κανεις ενα καθαρο σεξ ανωνυμο, παρα ενα βλεμμα, μια ερωτικη κατασταση παιχνιδιου, και βεβαια μη τολμησει κανενας να εκφρασει κατι που νοιωθει, με τον κινδυνο να φανει...τι αραγε? αδυναμος,ευαλωτος,ευαισθητος, εκτος τοπου και χρονου, και τι εγινε ας φαμε τα μουτρα μας, καλυτερα αυτο απο την νευρωτικη μοναξια μας...
εγω δεν ξεχνω ποτε πως ειμαι μια μελλοθανατη ,και αυτο με κανει ελευθερη και να λατρευω τη ζωη...
και να την θεωρω ιερη σε οποιαδηποτε μορφη της...
ας παμε λοιπον στη κολαση ,γιατι η κολαση ειναι εδω, μαχεται καθε στιγμη την ομορφια και την καλοσυνη..
ας μη φοβηθουμε γιατι δεν εχουμε τιποτε να χασουμε αλλα και ουτε να κερδισουμε, αυτη ειναι η ομορφια, να κοιτας την αβυσσο σαν ενας ακροβατης του κενου...
'Τι ειναι αυτο που ονομαζουμε δημοκρατια'
Περιφερομαι στην Αθηνα,δρομους, καφενεια,υπαιθρια σινεμα,εναλακτικα στεκια, καλλιτεχνες ,επιχειρηματιες,μεταναστες, λαθρομεταναστες,γκει,σιωπηλοι,γκλαμουρατες γυναικες,εργατες ...και μετα ακουω """'''εγω δεν ειμαι ρατσιστης" αλλα ε,οι αλβανοι...μπλα μπλα,αλλα οι αραπαδες...μπλα μπλα,οι αδελφες,οι λεσβιες,οι δηθεν,οι αμορφωτοι νεοπλουτοι...μπλα μπλα
ολος ο κοσμος εναντιον ολων...
and god save the queen(she's not a human beeing)
θελω να πω, κολυμπαμε ολοι σε μια κατασταση απονευρωμενη, μη τολμωντας να πουμε την αληθεια μας, μηπως δηθεν χαραχτηριστουμε "αντιδραστικοι",η δηθεν μη "μοντερνοι...
περιφερουμε το σωμα μας σαν τροπαιο, σαν τοτεμ,ενω η επιθυμια ειναι και θα΄ναι παντα αναρχη και αναρχοαυτονομη..
οσο για τα αισθηματα, αλλο ταμπου/τοτεμ και αυτο...
πιο ευκολα κανεις ενα καθαρο σεξ ανωνυμο, παρα ενα βλεμμα, μια ερωτικη κατασταση παιχνιδιου, και βεβαια μη τολμησει κανενας να εκφρασει κατι που νοιωθει, με τον κινδυνο να φανει...τι αραγε? αδυναμος,ευαλωτος,ευαισθητος, εκτος τοπου και χρονου, και τι εγινε ας φαμε τα μουτρα μας, καλυτερα αυτο απο την νευρωτικη μοναξια μας...
εγω δεν ξεχνω ποτε πως ειμαι μια μελλοθανατη ,και αυτο με κανει ελευθερη και να λατρευω τη ζωη...
και να την θεωρω ιερη σε οποιαδηποτε μορφη της...
ας παμε λοιπον στη κολαση ,γιατι η κολαση ειναι εδω, μαχεται καθε στιγμη την ομορφια και την καλοσυνη..
ας μη φοβηθουμε γιατι δεν εχουμε τιποτε να χασουμε αλλα και ουτε να κερδισουμε, αυτη ειναι η ομορφια, να κοιτας την αβυσσο σαν ενας ακροβατης του κενου...
'Αφησε με' - deepbluefairy.blogspot.com
Άφησε με εδώ απόψε
Στα σκαλοπάτια ενός φθινοπώρου
Που επίμονα γυρεύει το φιλί μου
Άκου! Σιγοβρέχει! Οι στάλες της βροχής
Θα γίνουν νανούρισμα για μένα.
Ναι, άφησε με.. η καρδιά μου χωράει
Όλα τα μαραμένα άνθη
Τα πέτρινα τα φύλλα τα χωρά
Σαν έρθει η ώρα η ευλογημένη
Όλα τούτα θα τα αναστήσω
Και πάλι θα κελαηδήσουν τα πουλιά
Μόνο τώρα άφησε με
Ναι, είμαι καλύτερα εδώ
Στον κήπο μίας άλλης Άνοιξης
Που πάλι θα περιμένω
Το δάκρυ μαζί με της βροχής τα δώρα
Ένα με το χώμα.. πηλός θα γίνουν..
Για νέα όνειρα… ξανά..
Θ’ αποδημήσουν τα πουλιά
Μες της καρδιάς τη ζέση
Εκεί δεν έχει συννεφιά
Τραγούδια γέλια θ’ αντηχούν
Θ’ απομακρύνονται.. θα κοιμηθούν..
Άφησε με για λίγο ακόμη..
Να τυλιχθώ τα χρώματα της φύσης
Καθώς γίνονται πιο ζωντανά
Μετά την κάθαρση που η βροχή κυοφορεί
Και που χαρίζεται.. άλλοτε λίγο άλλοτε πολύ!
Άφησε με να μιλήσω στο ποτάμι
Να ψιθυρίσω χίλια μυστικά
Άφησε με να αγγίξω το φεγγάρι
Όνειρα δένω κι ανεβαίνω τα σκαλιά…
.png?attredirects=0){kind=icon}
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
