Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΑΛΛΑ BLOGS. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΑΛΛΑ BLOGS. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

τα έχω και τα δεν.

"Έχω ένα κόμπο στο λαιμό και μια θηλιά που όλο στενεύει." Κι είναι μέρες που σφίγγει πράγματι πολύ και λες θα τα παρατήσω. Θα δεχτώ έτσι ήσυχα το τέλος, γιατί άλλωστε δεν έχω και τίποτα για να παλέψω. Κι είναι αλήθεια πολλά αυτά που δεν έχεις. Δεν έχεις δουλειά και δεν έχεις λεφτά. Κι όλο το καλοκαίρι το πέρασες στην πλατεία του χωριού σου, πίνοντας μπύρες από το περίπτερο, άντε στην καλύτερη περίπτωση με βόλτες δίπλα στη θάλασσα και ένα μπολάκι λουκουμάδες στο χέρι. Τίποτα δε μοιάζει όπως τότε, που έκανες τις διακοπές σου σε 3 διαφορετικά νησιά, άνοιγες μπουκάλια και κέρναγες σφηνάκια και την παρέα απέναντι. Μπορεί να το σκέφτεσαι και να το ξανασκέφτεσαι να πάρεις ένα γαμημένο μοχίτο, γιατί έχει 8 ευρώ κι αυτό ισούται με 2 φρέντο καπουτσίνο. Μπορεί οι μόνες διακοπές που μπόρεσες να πας τα τελευταία καλοκαίρια και που θα συνεχίσεις να πηγαίνεις τα επόμενα, να είναι σε κάμπινγκ, δύο άτομα σε μονή σκηνή και να ξυπνάς στις 7 το πρωί από τον ήλιο αναθεματίζοντας την τύχη σου, που πάλι την βάλατε στη λάθος θέση! Μπορεί να νιώθεις χρησιμοποιημένος, σχεδόν βιασμένος που τρέπεσαι σε φυγή από τη χώρα σου, τη χώρα που αγάπησες, μα δε σ' αγάπησε αυτή, για ένα μεταπτυχιακό -με λεφτά που μόνο δεν περισσεύουν από τους γονείς σου- και ένα καλύτερο μέλλον. Μπορεί να είσαι 25 και να ξυπνάς ακόμα στο παιδικό σου δωμάτιο, να μην αντέχεις άλλο να βλέπεις την μπεμπέ γαλαζοκίτρινη ντουλάπα σου και τις φωτογραφίες από τα καρναβάλια του '95 που είσαι ντυμένος δέντρο. Μπορεί να μην έχεις την τέλεια σχέση κι όλο να βρίσκεις τους πιο απίθανους λόγους για να μαλώσεις. Μπορεί να μην έχεις σχέση κι ακόμα να σου τριβελίζει το μυαλό εκείνος ο μεγάλος έρωτας, που νόμιζες ότι θα παντρευτείτε κι ότι θα κάνετε παιδιά. Μπορεί ακόμα να σου τριβελίζουν το μυαλό τα πόσα ήθελες να κάνεις αλλιώς και δεν τα έκανες. Τα πόσα θες να κάνεις αλλιώς και δεν τα κάνεις. Το πόσο θέλεις να δώσεις τέλος στο άχρωμο παρόν σου, το πόσο απεγνωσμένα θέλεις να γίνεις κάτι που να σου αρέσει. Κι αντ' αυτού κοιτάς αδιάκοπα μια οθόνη, πατώντας ριφρές κάθε 3 λεπτά, ανεβάζοντας φωτογραφίες από τη χθεσινοβραδινή κραιπάλη, -καλά που υπάρχει και το φέισμπουκ και νομίζουμε ότι κάποιον πείθουμε ακόμα περί των καταπληκτικών ζωών μας- γράφοντας στο τουίτερ αστεία, από γέλια που δεν θα ακούσεις ποτέ ή γκρινιάζοντας για το δήθεν που σε περιβάλλει ή επαναστατώντας ονλάιν, κάνοντας φυσικά ταυτοχρόνως τσατ με επίδοξους διεκδικητές μιας θέσης στο κρεβάτι σου.
Όλα αυτά, δεν τα έχεις. Ούτε εγώ. Είναι όμως και καμιά φορά όμως που σκέφτομαι πως κάτι έχω. Έχω τη μαμά μου που κάθε μέρα με ρωτάει με παράπονο αν έφαγα και πότε έφαγα και ότι πρέπει να προσέχω τη διατροφή μου, γιατί δεν κάνουν καλό τα φαστ φουντ και ανεβάζουν τη χοληστερίνη. Και την αδερφή μου έχω, που με αγαπάει πολύ κι όλο μου φέρνει κάτι από όπου κι αν πάει, γιατί το είδε και με θυμήθηκε (κι ας εγώ ακόμα της χρωστάω το δώρο γενεθλίων) και με μαλώνει κιόλας και τότε είμαι σίγουρη, γιατί το ξέρω πως το μόνο που θέλει, είναι να με δει ευτυχισμένη. Κι άλλα έχω. Έχω την καλύτερή μου φίλη, που μπορεί να είμαστε πλέον μακρυά, αλλά είναι σα να πίνουμε μαζί καφέ κάθε απόγευμα. Και ένα σπάνιο άτομο έχω, που είναι κοντά μου και που κάθε μια φορά που είμαστε μαζί, νιώθω τυχερή που το γνώρισα και ευγνωμοσύνη γιατί μ' έκανε να ξαναπιστέψω στους ανθρώπους. Γιατί ξέρεις, άνθρωποι υπάρχουν, έτσι ακριβώς όπως τους θέλεις, που θα σε αγαπήσουν και θα σε αγκαλιάσουν και θα είναι εκεί, που δεν θα σε προδώσουν. Υπάρχουν άνθρωποι στα μέτρα σου ακριβώς, αρκεί να ψάξεις να τους ξετρυπώσεις. Έχω και τον μπαμπά μου έχω. Που με αγαπάει κι αυτός κι ας είναι μετρημένες οι φορές στα δάχτυλα που θυμάμαι να μου το λέει. Έχω... Και κάποιον άλλον έχω, που έρχεται και φεύγει... Μα που είναι κομμάτι από εμένα και ξέρω πια πως κι εγώ είμαι κομμάτι απ' αυτόν. Κι άλλωστε, σκέφτομαι, συνήθως τίποτα παραπάνω δεν είμαστε από περαστικοί στις ζωές των άλλων. Κι αν όσο είμαστε σε μια κοινή πορεία μπορούμε να κάνουμε τον άλλον να χαμογελάει λίγο παραπάνω από όσο πριν μας γνωρίσει, τότε αυτό είναι επιτυχία. Έχω και τις μουσικές μου έχω και τις ταινίες μου και τους στίχους μου, που δίνουν στη ζωή μου ρυθμό και στις σκέψεις μου σχήμα. Κι έχω κι αυτό που νιώθω να πετάω ανάμεσα στα σύννεφα, απλά επειδή ανακάλυψα ένα καινούριο τραγούδι που μπορεί να το ακούω για μέρες ασταμάτητα και να ζω εξαιτίας του σε έναν υπέροχο κόσμο για λίγο. Έχω και τη θάλασσα έχω, σε μια πόλη που αν τίποτα άλλο αν δεν έχει να μου προσφέρει έχει τουλάχιστον αυτό. Και τον ήλιο έχω κι ένα παράθυρο που κοιτάει τον ουρανό. Και ξέρω, μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά πιο μεγάλη ευτυχία από το να ξυπνάς και να κοιτάς τον ήλιο στα μάτια δε θα βρεις. Κι έχω ακόμα εκείνο το παγκάκι στην άκρη της παραλίας, που πάντα το βρίσκω άδειο επειδή είναι λίγο σπασμένη η πλάτη. Κάθομαι όμως, γιατί μόνο εγώ ξέρω πως έχει την πιο όμορφη θέα, και βλέπω τα καράβια να φεύγουν μα και να έρχονται και διαβάζω λίγο από το βιβλίο μου, μα πιο πολύ κοιτάω τους περαστικούς. Κι εκεί κοντά στο κίτρινο ηλιοβασίλεμα, που τόσο πολύ μισώ, βλέπω έναν παππού και μια γιαγιά πιασμένους χέρι χέρι να περπατάνε. Κι ύστερα χαμογελάω ανακουφισμένη και ουρλιάζω από μέσα μου "Ναι το ήξερα ότι υπάρχει! Υπάρχει το πάντα! Σας το είχα πει ότι υπάρχει!"
Όλα αυτά, τα έχω. Είναι ολόδικά μου. Και τα έχεις κι εσύ. 

Πηγή : http://messornot.blogspot.gr/

Συνέχεια » »

Δεν πέρασα στις Πανελλήνιες (και δεν πέθανα)

Όταν βγήκαν οι βαθμοί των Πανελληνίων του 1998 εγώ ήμουν στο Γαλαξείδι στην κατασκήνωση και έκλαιγα με μαύρο δάκρυ χυμένη στα τσιμέντα. Αναρωτιέμαι δηλαδή γιατί έκλαιγα αφού για να περάσω στο Πανεπιστήμιο δεν είχα διαβάσει. Αλλά όταν είσαι 18 υπάρχει μία επιλογή (για εμάς τα ταλαίπωρα μικροαστικά μυαλά με την ψυχολογία του απουσιολόγου). Ή μπαίνεις στο Πανεπιστήμιο ή πεθαίνεις. Τελικά (προφανώς) δεν πέθανα.

Το θυμάμαι φέτος που δίνουν (ή ξαναδίνουν) παιδιά από το περιβάλλον μου (εντάξει, με πήραν τα χρόνια), αυτή την τραγική Πόρτα, το Τέλος, την Ευκαιρία της Ζωής σου, τη μόνη Λύση στο μετά. Γιατί χωρίς αυτό το δρόμο που έχουν οριοθετήσει πού να πας; Άλλωστε τόσα χρόνια αυτό έκανες. Σχολείο, φροντιστήριο, ξένες γλώσσες, αθλητισμό και ραντεβού στην πλατεία τα Σάββατα. Ταχτοποιημένα πράγματα.

Από τους φίλους που έκαναν Πανεπιστήμιο στην Ελλάδα ποτέ δε ζήλεψα τις σπουδές. Τις έκανα αλλού, με άλλους όρους (κάπως πιο δικούς μου), με κάποια πράγματα καλύτερα, με κάποια πράγματα χειρότερα. Ο άνθρωπος που θέλει να σπουδάσει, που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗ ΜΑΘΕΙ, θα τη βρει την άκρη και θα μάθει. Μπορεί να μη βρεις την άκρη στα 18, θα τη βρεις στα 20, θα τη βρεις στα 22. Αν θέλεις σοβαρά δηλαδή.

Αυτό που ζήλεψα που λες ήταν μόνο αυτή η φοιτητική ζωή τους. Τα κουτούκια, οι συναυλίες, οι παρέες, η ενηλικίωση μέσα από τη διαδικασία των σπουδών. Μου λένε ιστορίες, έχουν φίλους από τότε, αγαπήθηκαν μέσα σε αμφιθέατρα και χώρισαν σε μικρές ταβέρνες. Ωραία όλα αυτά, μ’αρέσει να τα ακούω. Αυτά ναι, μπορεί και να μη τα ζήσεις. Θα ζήσεις άλλα, ο καθένας φτιάχνει μόνος του το παρόν του με ό,τι μπορεί και με ό,τι επιλέγει. Λίγο ό,τι κάτσει και λίγο ό,τι παλεύει.

Που λες δεν πέρασα στις Πανελλήνιες. Δεν το έζησα το Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Και άκου – αλήθεια – δεν πέθανα. Όχι μόνο δεν πέθανα αλλά έμαθα, πάλεψα, λάθεψα, βρήκα την άκρη μου τέλος πάντων και έκανα αυτό που ήθελα. Βρήκα τον τρόπο και όταν πέρναγα τα απογεύματα μου στην ευλογημένη βιβλιοθήκη του Senate House μπορούσα να χαμογελάω ευτυχισμένη (ακόμα όταν περνάω από έξω σχεδόν μυριζω τα παλιά βιβλία και τη σκόνη).

Τα έβαλα κάτω που λες – μερικά χρόνια μετά τις Πανελλήνιες – και βρήκα τί μου έλειπε. Τί χρειαζόμουν. Και πήγα και το έκανα.

Έτσι κι εσύ που δεν πέρασες και έτσι κι εσύ που πέρασες.

Η επιτυχία είναι καλή αλλά καμιά φορά είναι καλύτερη όταν είναι με τους δικούς σου όρους.

Just my two cents, που λένε και στο χωριό μου. Πηγη: http://www.digital-era.org/blog/?p=5211

Συνέχεια » »

Αποψε μοιαζει με απολογισμο...

Ακόμη ένα βράδυ που στέκομαι πίσω από το κλειστό παράθυρο. Απόψε μοιάζει με απολογισμό μιας χρονιάς που γλίστρησε σαν τόσες άλλες. Απλώνω λίγο άρωμα στους καρπούς. Συνήθεια αγαπημένη για να ξεχωρίζω τις στιγμές... Για να τις θυμάμαι κάθε που το "φορώ" Αφήνω τις σκέψεις να με τυλίξουν σαν άρωμα κι αυτές εθιστικό. Όλα τα τικ τακ του ρολογιού ακολουθούν τον τρελό ρυθμό της καρδιάς. Δεν έχουν μείνει πολλά πράγματα να ακολουθήσω πια. Σαν γη κατακτημένη μοιάζουν όλα. Αφού κι αυτός ο ανατριχιαστικός ήχος που αφήνει πίσω του ο χρόνος σιγά σιγά απορροφάται από τις εικόνες που τρέχουν μπροστά στα μάτια μου, τις στιγμές μου. Νομίζεις πως είναι εύκολο να τον σταματήσεις. Να λίγο έτσι ν' απλώσεις το χέρι και θα τον αγγίξεις λες. Κι όμως πέρασαν τόσα βράδια εδώ σ αυτό το κλειστό παράθυρο να αφουγκράζομαι ήχους και να χαϊδεύω αναμνήσεις. Δεν ξέρω αλήθεια σε τι βοηθούν οι αναμνήσεις. Σε κρατούν ζωντανό ή σε σκοτώνουν; Μπορούν να τα κάνουν και τα δύο.... Κι όμως μπορούν....... Και είναι άδικο να μην έχεις την δύναμη να επιλέξεις. Δεν σε πιστεύω όταν μου λες πως όλα έχουν ένα λόγο που γίνονται. Ένα λόγο που εγώ δεν ορίζω απλά ακολουθώ.....χωρίς καν την δυνατότητα oπισθοχώρησης... Κοίτα πόσο γρήγορα αλλάζουν όλα.... Φώτα που ανάβουν και σβήνουν σαν σινιάλο ζωής... Κι εκείνη; Η ζωή μας λέω, αλλάζει μέσα σ ένα βράδυ; Εγώ χρειάστηκα πολλά πίσω από το κλειστό παράθυρο για να καταλάβω πως όπου κι αν πήγαινα τα βήματα μου πάλι εδώ θα με έφερναν... Χρειάστηκα βράδια πολλά για να δω πως υπάρχουν ακόμη τόσοι πίσω από κλειστά παράθυρα να ονειρεύονται κόσμους και θάλασσες ν ακολουθήσουν.... Δεν ξέρω τι είναι αυτό που με πιάνει τελευταία. Σαν να μην βρίσκω τις λέξεις και θέλω να πω πολλά..... Ο θόρυβος που διαπερνά το κλειστό παράθυρο μου λέει πως η πόλη ξυπνάει σιγά σιγά . Κι εγώ ακόμη εδώ παρέα με τους δικούς μου ήχους και αυτήν την μελωδική φωνή σου που απόψε μου κράτησε συντροφιά... Πηγη: http://louloudikanelas.blogspot.com/

Συνέχεια » »

Νιώθω πολύ μόνη μου

Πάω σε μπαρ και κανείς δεν έρχεται, μόνο κάτι άγνωστοι μου προσφέρουν πρόθυμα φιλτράκια για να καπνίσω,το δέκατο,το εικοστό τσιγάρο, και κανείς δεν έρχεται, πιάνω το κινητό, συντάσσω προσεχτικά μηνύματα στις τελευταίες μου καβάτζες, προσέχω τι γράφω για να μη φανεί ότι τους θέλω περισσότερο απ' οτι εκείνοι ή ότι σκέφτηκα αυτό το μήνυμα πάνω από ένα λεπτό, αλλά δεν το στέλνω τελικά, αποθηκεύεται μόνο του στα "σταλθέντα στοιχεία" χωρίς να ξέρω το γιατί, δε σταματάω, ψάχνω, ανάμεσα σε όλους αυτούς, δεν μπορεί θα υπάρχει κάποιος και για μένα, κάποιος " ξεχωριστός σαν εμένα" , κάποιος που θα πίνει τον καφέ του χωρίς ιδιοτροπίες και θα θέλει να ζήσει για λίγα χρόνια στη Βαρκελώνη, όπως εγώ, και, ρε, κανείς δεν έρχεται, και τελειώνουν οι μπύρες, και οι γόπες γίνονται μικρές, τοσοδούλικες και ακόμα δεν έχει έρθει κανείς, κι εγώ, αλλάζω μαγαζί, και πάω σε κάποιο που μαζεύει " καλύτερο κόσμο" , ( γιατί σίγουρα αυτό είναι που φταίει) , και στο άλλο μαγαζί είναι χειρότερα, μάλλον κλείνουνε αλλά " προλαβαίνουμε για ένα σφηνάκι" , το πίνω κι αυτό, και μυρίζω ανακατεμένα ποτά και τσιγάρο, αλλά δε με νοιάζει και τόσο, και ξαναπιάνω το κινητό να στείλω " ένα μήνυμα που δεν πρέπει" και ο συνετός εαυτός μου, μου μιλά και λέει " όχι, δεν σε ήθελε γι αυτό που είσαι" , κι αμέσως πετάγεται ο άλλος εαυτός μου, ο γεμάτος παράπονο, και λέει " γιατί, ποιός μέχρι τώρα με ήθελε γι αυτό που είμαι" , και μετά έρχεται ο άλλος εαυτός, ο πιο αφελής και λέει " περίμενε, θα φωτίσουν όλα μια μέρα, θα δεις, απλά περίμενε" , και δεν πείθει ποτέ αυτός ο εαυτός για περισσότερο από μία ώρα, και περιμένω για λίγο, και κανείς δεν έρχεται, και όλα γίνονται πιο θολά κι εγώ πάλι γελάω περιμένοντας και λέω " κάνω το τσιγάρο και φεύγουμε", φεύγουμε, που να πάμε, που να πάω, δε θέλω να γυρίσω σπίτι, μπορεί να είναι όλα οικεία, και τα χρώματα , και τα αντικείμενα, και η στάση που βολεύομαι στο κρεβάτι, αλλά ζωή δεν είναι αυτό, ζωή είναι να έρχεται κάποιος, μέσα απ΄τα θολά φώτα του μπαρ, όταν φεύγεις, περπατάς γρήγορα πάνω στη Σόλωνος, λοξοκοιτάς τα ΜΑΤ στις γωνίες , ( όταν κάποιος δεν έρχεται, μπορεί να είναι παντού) , και μετά σταματάς ένα ταξί, σταματάς αυτό που ο οδηγός του φαίνεται πιο νέος και πιο ωραίος και φυσικά είναι ένας βλάκας ταξιτζής, που σε ρωτάει " που πάμε" , κι εσύ λες το γνωτό ποίημα, " κυψέλη από Μουστοξύδη", και στη διαδρομή δε μιλάει κανείς και εσύ κοιτάς δεξιά και αριστερά ελπίζοντας πως θα δεις κάτι, και δε βλέπεις τίποτα, και σε πάει σπίτι ένα ηλίθιο ταξί, αντί για φιλί και καληνύχτα δίνεις σε κάποιον τέσσερα ευρώ, κι ανοίγεις βιαστικά την πόρτα της εισόδου γιατί κανείς δε σε περιμένει να βεβαιωθεί ότι μπήκες μέσα, και φτάνεις πάνω, και τρέχεις να κατουρήσεις γιατί έχεις πιεί ό,τι υγρό υπήρχε, κι εκεί, είναι η πιο δύσκολη ώρα, αυτή που κοιτάζεσαι στον καθρέφτη του μπάνιου σου και είσαι- μα τω θεώ- γελοία, έχεις ένα ξεβαμμένο κόκκινο κραγιόν και μαύρες διαστημικές βλεφαρίδες και μαλλιά που πετάνε ακανόνιστα και τότε είναι που αν μπορούσες θα σε αγκάλιαζες και θα σε χάιδευες σπαράζοντας, αλλά κλαις ούτως ή άλλως γι' αυτή την άθλια εικόνα που βλέπεις, γι αυτό το θλιβερό πλάσμα που όλο το βράδυ περίμενε κάποιον χωρίς να ξέρει ποιόν, που όλη τη νύχτα έλεγε αστείες ιστορίες κι έξυπνες ατάκες για τις χοντρούλες και τους άπλυτους μακρυμάλληδες και ψυθίριζε σεξουαλικά υπονοούμενα κι ένιωθε καλά μόνο και μόνο γιατί είχε μείνει ακόμα χρόνος για να περιμένει κάποιον, αλλά τώρα, ο χρόνος τελείωσε, κι αλήθεια, δεν ήρθε κανείς, και βγάζεις τη στολή της βραδιάς, τη στολή της " νεανικής σίγουρης γυναίκας" , και μένεις γυμνή, και είσαι τόσο σεξουαλική αλλά και πάλι κανείς δεν έρχεται, και φοράς φόρμες και πέφτεις στο κρεβάτι και ούτε τη στάση που σε βολέυει στο κρεβάτι δεν μπορείς να βρεις, και ακόμα κλαις, και κανείς δεν έρχεται, κι αν υπήρχε κάτι σαν θεός, έστω και τώρα θα ερχόταν κάποιος, την ύστατη αυτή στιγμή, που πέφτεις για ύπνο μόνη αν και όλο το βράδυ πίστευες ότι θα ήσουνα αγκαλιά με κάποιον μετά, αλλά τελικά κανείς δεν ήρθε.. Το μόνο που πλησιάζει είναι εκείνη η στιγμή που θα ξαναπεριμένεις κάποιον που δεν έρχεται ποτέ.
Πηγη: www.lifo.gr

Συνέχεια » »

'Πρωϊνός διάλογος μεταξύ φίλων'-thirdeye3.wordpress.com

ThirdEye: Σου εύχομαι να πέρασεις μια όμορφη και ερωτική μέρα, αν και δεν πιστέυω στον Άγιο Βαλεντίνο. Φίλος : Ούτε εγώ πιστέυω, αλλά είναι ευκαιρία να κάνεις τον άνθρωπο που σε ενδιαφέρει να χαμογελάσει. Οπότε παίζουν όλα σήμερα. ThirdEye: Ας με κάνει να χαμογελάσω. :-) Χάθηκαν οι άνδρες σου λέω. ;-) Φίλος: Έτσι, ε; Εγώ έκανα μια να χαμογελάσει πολύ σήμερα. ThirdEye: Καλά έκανες. Νέο αίσθημα; Φίλος: Είναι μια που την κινηγάω ένα μήνα και δεν λέει να πέσει. :-) Μου άρεσει αρκετά. ThirdEye: Καλά σου κάνει και καλά κάνεις. Φίλος: χαχαχα. ThirdEye: Σου έυχομαι να περάσετε καλά, το αξίζεις. Φίλος: Και εσύ. Άκου, τι έκανα για να γελάσεις και εσύ. Η κοπέλα ήταν Κωνσταντινούπολη χθές και θα επέστρεφε σήμερα το πρωϊ. Χθές το βράδυ όταν γύρισε στο ξενοδοχείο, βρήκε μια ανθοδέσμη με τριαντάφυλλα εξώ από την πόρτα της. Το πρωϊ, φέυγοντας για αεροδρόμιο της έδωσαν ένα τριαντάφυλλο. Στην πτήση, της έδωσε η αεροσυνόδος ένα τριαντάφυλλο. Μαλίστα της έδωσαν μια θέση business class χωρίς να τους το έχω πει, για να αισθανθεί όμορφα. Όταν έφτασε στο αεροδρόμιο, την φωνάξαν από τα μεγάφωνα και της έδωσαν ένα τριαντάφυλλο. Eδώ είχα κανονίσει να της το δώσουν στον έλεγχο διαβατηρίων. Όταν πήγε να πάρει τo αυτοκίνητο της από τo parking, βρήκε άλλο ενα τριαντάφυλλο. Και τώρα φτάνει σπίτι της και θα βρεί έξω από την πόρτα της μια ανθοδέσμη από τριαντάφυλλα. Κάθε φορά που της εδινάν ένα τριαντάφυλλο, υπήρχε και ένα σημειώμα με μόνο μια λέξη. Σίγα σίγα χτιζόταν η φράση που ήθελα να της πω. “Πόσο ακόμα θα μου αντιστέκεσαι;” Έξι λέξεις για έξι διαφορετικά σημεία που λάμβανε τριαντάφυλλο από αγνώστους. Το διασκέδασα. Ήταν ωραίο, της άρεσε και εκείνης πολύ. ThirdEye: Χαίρομαι για σένα. :-) Φίλος: Take care και χαμογέλα. :-)

Συνέχεια » »

'Τιποτα' - glukaki.blogspot.com

Ξαναγύρισε στα ίδια και όμως είναι σα να μην έφυγε ποτέ. Η καρδιά πληγωμένη διπλά και τριπλά παραμένει και ακόμα περιμένει εκείνο το αιώνιο που θα έρθει ή που δεν θα έρθει ποτέ. Άρνηση στη ζωή, επιμένοντας στον πόνο του θανάτου. Νοσταλγική αναζήτηση του ανύπαρκτου θείου Θεού που δεν υπάρχει. Όλα μικρά, όλα ανώφελα, ανούσια και επώδυνα. Και η αγάπη τραυματική του πουθενά σε μία ζωή που δεν άρχισε ακόμα. Περιμένει.. περιμένει εκείνο που θα έρθει... που θα αργήσει να έρθει και ίσως δεν έρθει ποτέ. Ίσως το λένε αγάπη... Ίσως το λένε στέρηση ζωής... Ίσως το λένε απόρριψη... Και θέλεις τη χαρά και στέκεται στο κατώφλι... στο παραπέντε!... Κι όμως τίποτα δε φαίνεται. Θέλει να επιμηκύνει κάτι που ήδη έχει τελειώσει...Δεν ήταν ξεκάθαρο αλλά το υποψιάζεται.. δίνει ελπίδες... αλλά βαθιά μέσα του ξέρει... έχει τελειώσει... Μόλις τα μάτια ανοίξει το όνειρο έχει κιόλας εξαφανιστεί...
Πηγη: glukaki.blogspot.com

Συνέχεια » »

Ένα τσιγαράκι ρε αδελφάκι...

Το υπουργείο υγείας προειδοποιεί: Προσοχή το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά εσάς και τους γύρω σας και μιας και βλάπτει λέω να το παρακάνω αν και νομίζω σκέτο δεν του πάει οπότε παρεουλα με το χρωματιστό μου ποτό και με την συντροφιά των γύρω μου για να τηρήσω και τις οδηγίες του πακέτου δηλαδή ... Ακόμη κι αυτό με έχει μεθύσει και ζω κάθε ανάσα του σαν πρώτη και τελευταία είναι ωραία τελικά το να ζεις χωρίς να σκέφτεσαι το αύριο το μεθαύριο και τι θα απογίνω σάυτη τη ζωή...και άσε που το έχω βαρεθεί αυτό το ψάξιμο αν είναι να γίνει κάτι ας γίνει δεν έχω και τίποτα να χάσω άλλωστε φρομ μι.... Έχω δώσει κι έχω πάρει… καλό παρέδωσε η ζωή μόνο που ρε γαμωτο δεν έχουν βάλει όριο στο πόσο πάρε και στο πόσο δώσε ....οπότε δώσε σαν να ήταν όλοι σου η ζωή γεμάτη και πάρε όσα σου δίνει απλόχερα η ζωή.....χωρίς ζητιανιές ... Μιας και τελειώνει η τελευταία τζούρα σου λέω τσιγαράκι κοίτα απ’αλλού γιατί το θολωμένο μου μυαλό δεν θέλει πολύ για να τα τινάξει όλα στον αέρα και μην μου χαλάς την ατμόσφαιρα γιατί δεν το έχω σε τίποτα να σου φέρω ολοκληρωτική καταστροφή.... Πίσσα όσο ποτέ άλλοτε.... Νικοτίνη μου λείπεις... Μονοξείδιο του άνθρακα μια χαρά την κάνεις τη δουλειά σου αν και μόνο...

Συνέχεια » »

'Τι ειναι αυτο που ονομαζουμε δημοκρατια'

Περιφερομαι στην Αθηνα,δρομους, καφενεια,υπαιθρια σινεμα,εναλακτικα στεκια, καλλιτεχνες ,επιχειρηματιες,μεταναστες, λαθρομεταναστες,γκει,σιωπηλοι,γκλαμουρατες γυναικες,εργατες ...και μετα ακουω """'''εγω δεν ειμαι ρατσιστης" αλλα ε,οι αλβανοι...μπλα μπλα,αλλα οι αραπαδες...μπλα μπλα,οι αδελφες,οι λεσβιες,οι δηθεν,οι αμορφωτοι νεοπλουτοι...μπλα μπλα ολος ο κοσμος εναντιον ολων... and god save the queen(she's not a human beeing) θελω να πω, κολυμπαμε ολοι σε μια κατασταση απονευρωμενη, μη τολμωντας να πουμε την αληθεια μας, μηπως δηθεν χαραχτηριστουμε "αντιδραστικοι",η δηθεν μη "μοντερνοι... περιφερουμε το σωμα μας σαν τροπαιο, σαν τοτεμ,ενω η επιθυμια ειναι και θα΄ναι παντα αναρχη και αναρχοαυτονομη.. οσο για τα αισθηματα, αλλο ταμπου/τοτεμ και αυτο... πιο ευκολα κανεις ενα καθαρο σεξ ανωνυμο, παρα ενα βλεμμα, μια ερωτικη κατασταση παιχνιδιου, και βεβαια μη τολμησει κανενας να εκφρασει κατι που νοιωθει, με τον κινδυνο να φανει...τι αραγε? αδυναμος,ευαλωτος,ευαισθητος, εκτος τοπου και χρονου, και τι εγινε ας φαμε τα μουτρα μας, καλυτερα αυτο απο την νευρωτικη μοναξια μας... εγω δεν ξεχνω ποτε πως ειμαι μια μελλοθανατη ,και αυτο με κανει ελευθερη και να λατρευω τη ζωη... και να την θεωρω ιερη σε οποιαδηποτε μορφη της... ας παμε λοιπον στη κολαση ,γιατι η κολαση ειναι εδω, μαχεται καθε στιγμη την ομορφια και την καλοσυνη.. ας μη φοβηθουμε γιατι δεν εχουμε τιποτε να χασουμε αλλα και ουτε να κερδισουμε, αυτη ειναι η ομορφια, να κοιτας την αβυσσο σαν ενας ακροβατης του κενου...

Συνέχεια » »

'Αφησε με' - deepbluefairy.blogspot.com

Άφησε με εδώ απόψε Στα σκαλοπάτια ενός φθινοπώρου Που επίμονα γυρεύει το φιλί μου Άκου! Σιγοβρέχει! Οι στάλες της βροχής Θα γίνουν νανούρισμα για μένα. Ναι, άφησε με.. η καρδιά μου χωράει Όλα τα μαραμένα άνθη Τα πέτρινα τα φύλλα τα χωρά Σαν έρθει η ώρα η ευλογημένη Όλα τούτα θα τα αναστήσω Και πάλι θα κελαηδήσουν τα πουλιά Μόνο τώρα άφησε με Ναι, είμαι καλύτερα εδώ Στον κήπο μίας άλλης Άνοιξης Που πάλι θα περιμένω Το δάκρυ μαζί με της βροχής τα δώρα Ένα με το χώμα.. πηλός θα γίνουν.. Για νέα όνειρα… ξανά.. Θ’ αποδημήσουν τα πουλιά Μες της καρδιάς τη ζέση Εκεί δεν έχει συννεφιά Τραγούδια γέλια θ’ αντηχούν Θ’ απομακρύνονται.. θα κοιμηθούν.. Άφησε με για λίγο ακόμη.. Να τυλιχθώ τα χρώματα της φύσης Καθώς γίνονται πιο ζωντανά Μετά την κάθαρση που η βροχή κυοφορεί Και που χαρίζεται.. άλλοτε λίγο άλλοτε πολύ! Άφησε με να μιλήσω στο ποτάμι Να ψιθυρίσω χίλια μυστικά Άφησε με να αγγίξω το φεγγάρι Όνειρα δένω κι ανεβαίνω τα σκαλιά…
ΠΗΓΗ: deepbluefairy.blogspot.com

Συνέχεια » »

'One of those days' - urban-tulip.blogspot.com

Και είναι μια από εκείνες τις μέρες. Που ξυπνάς το πρωί, σκέφτεσαι, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, σε τι φάση είναι η ζωή σου, βγάζεις τη σούμα, το αποτέλεσμα δεν σου πολυαρέσει αλλά τελικά σηκώνεσαι από το κρεβάτι γιατί έχεις αργήσει. Στο δρόμο προς τη δουλειά, τρως τη φλασιά ότι σε έχουν φορτώσει τα χιλιάδες πράγματα με τη δικαιολογία "είσαι πολύ καλή στη δουλειά σου" ενώ ο μισθός σου έχει δυο χρόνια να κινηθεί. Ακους τα ίδια τραγούδια από το ραδιόφωνο γιατί προφανώς όλοι παίζουν με την εύκολη ιδέα του playlist. Και διερωτάσαι, "αφού όλοι τα κάνουν όλα πρόχειρα, γιατί εχω να μην;". Δεν προλαβαίνεις να λύσεις την απορία γιατί βιάζεσαι να παρκάρεις στη μοναδική θέση που υπάρχει, έστω και 100 μέτρα μακριά από το γραφείο. Ανεβαίνεις πάνω, κάθεσαι στη θέση σου, λες καλημέρα και σκέφτεσαι με την πρώτη ευκαιρία να μιλήσεις στον προϊστάμενο για τα σκατά που σε φόρτωσε. Αλλά τις σκέψεις σου διακόπτουν οι συνάδελφοι που όλη μέρα λένε τις ίδιες ιστορίες για τα παιδιά τους. Δεν σε αφορά και δεν καταλαβαίνεις γιατί πρέπει να το υποστείς όλο αυτό. Σε μια χώρα που δεν συμβαίνει τίποτα, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να μείνεις έγκυος για "να αποκτήσει νόημα η ζωή σου". Α τέλεια... Στο μυαλό σου γυρίζουν τα λόγια του άλλου που δεν καταλαβαίνει οτι κρατάς απόσταση γιατί ακόμα νιώθεις πολλά και δεν μπορείς να είσαι φίλη. Και έτσι αποφασίζει να σου στείλει έξαλλα sms. Επειδή απλά δεν απαντάς τα μηνύματα. Επειδή προσπαθείς για αλλαγή να βάλεις τον εαυτό σου πάνω από τις ανάγκες των άλλων Και η μέρα προχωρά, πνιγμένη στη δουλειά, πνιγμένη από τα πάντα, ακόμα και από συγκεκριμένους φίλους που νομίζουν ότι τους ανήκεις. Πότε ρε φίλε σου έδωσα το μήνυμα ότι όλη μέρα θα είμαστε μαζί και ότι δικαιούσαι να μου λες ότι "με χρειάζεσαι"; Δεν έχω να δώσω τίποτα σε κανένα. Κουράστηκα. Μαλακία η μετριότητα. Δεν ανυπομονείς για κάτι. Δεν συμβαίνει κάτι μικρό, κάτι ελάχιστο που να σου δώσει μια τόση δα σπιθούλα ζωντάνια. Που να σε κάνει να ανυπομονείς για κάτι. Και σκέφτεσαι...τι στα σκατά κάνω λάθος;
ΠΗΓΗ: urban-tulip.blogspot.com

Συνέχεια » »

'Οχι αλλα κλισε' - one-of-the-people.blogspot.com

Πόσα κλισέ έχουμε πει και πόσα έχουμε ακούσει; Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ αποφάσισα ότι έχω ακούσει πολλά και σίγουρα έχω πει άλλα τόσα, παρότι προσπάθησα να τα αποφύγω. Τουλάχιστον απέφυγα τα πιο ανούσια. Δεν είπα ποτέ "σε βλέπω σαν αδερφό μου" (ευχαριστώ πολύ δε θα πάρω), "θέλω να μείνουμε φίλοι γιατί είσαι η σταθερά στη ζωή μου" (στη δική μου πάλι όχι), "με παρεξήγησες" (μα πως να μη σε παρεξηγήσω...με έδειχνες σα θήραμα στους φίλους σου, αλλά ό,τι συνέβη μεταξύ μας ήταν εντελώς φιλικό;), "σ΄αγαπάω" (μα εσύ δεν αγαπάς τον εαυτό σου, εμένα από πού κι ως πού;), "είμαι πολύ τυχερός που σε συνάντησα" (εγώ πάλι παίζεται...τώρα πια καθόλου), "είσαι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου" (σε μένα μιλάς;)...Υπάρχουν επίσης και τα πιο ανώδυνα. "Θα σε πάρω τηλέφωνο εγώ μετά" (ακόμα περιμένω, ή τουλάχιστον περίμενα), "καλό υπόλοιπο καλοκαίρι" (σε δέκα μέρες sms: πού είσαι, που χάθηκες; κάτι έχασα.Δε μου ευχήθηκες ένα ωραιότατο βαρύγδουπο καλό καλοκαίρι; τώρα γιατί επανεμφανίζεσαι;), "τί αποφάσεις πήρες;" (hey, μα έχουμε χωρίσει ή πάλι το παρεξήγησα;), "είμαι ερωτευμένος μαζί σου, δεν το βλέπεις στις πράξεις μου;'' (μάλλον όχι, με τύφλωσε ο έρωτάς σου). Έχω την αίσθηση ότι η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη από κλισέ. Δε θέλω να ξαναπώ "χαίρω πολύ" όταν γνωρίζω κάποιον άνθρωπο, γιατί πολύ απλά μπορεί να μην έχω χαρεί. Δε θέλω να μου αφιερώσουν ξανά τραγούδι για έρωτες και άλλα κουραφέξαλα, γιατί πολύ απλά δεν θα το ακούσω. Δεν θέλω να μου ξαναπουν "τι ωραία μέρα σήμερα", γιατί θα μου την χαλάσουν. Ούτε "πώς πήγε η δουλειά". Δουλειά είναι και πηγαίνει. Όταν θέλω εγώ, θα σου πω. Και τέλος, που δεν τελειώνουν τα κλισέ, "τι καλά που με περιποιείσαι". Μη μου το πεις, γιατί ή θα βάλω λάθος ρούχα στο πλυντήριο και θα το μετανιώσεις, ή θα σου απαντήσω με κλισέ τύπου "τι καλά που σε περιποιούμαι", και θα σου κακοφανεί. Κι αυτό πάλι παίζεται αν θα το καταλάβεις. Σίγουρα σου έχει συμβεί να νιώθεις ότι ξυπνάς, ότι ωριμάζεις, ότι αλλάζεις, ότι προχωράς - μη σου πω τρέχεις, κι ότι οι κοινωνικά απαίδευτοι, όπως λέει και η Urban Tulip, πρέπει να μένουν μακριά, κι ακόμα πιο μακριά...
ΠΗΓΗ: one-of-the-people.blogspot.com

Συνέχεια » »

Λίγο πιο “κάτω” - lostinpublic.wordpress.com

Nα σου πω κάτι…;; Δεν μου περνάει η μελαγχολία…Τι να κάνω;;!!Πες κάτι………. Όλο γυρίζω…Ψυρρή, Μοναστηράκι, Θησείο, Γκάζι…Καλά είναι…Ωραίο το κλίμα μπύρα-κουβέντα- ήρεμοι περίπατοι μπας και…ηρεμήσεις…βόλτες στις 4 ρόδες δανεικού αυτοκινήτου, μουσικές και εξομολογήσεις blogικές…αλλά δεν αρκεί…Εσύ τι λες;; Οι αστρολόγοι το λένε..”ανάδρομο Ερμή”… Οι μίζεροι το λένε “δουλειά-σπίτι..σπίτι-δουλειά…” Οι αργόσχολοι νέοι το λένε..απλά..”βαριέμαι…” Οι πιο μεγάλοι το λένε….”έτσι είναι η ζωή…” Τι απ’όλα είναι χειρότερο?! Πρέπει να βρίσκεις τρόπους να κάνεις την “καθημερινότητα”…”καινοτομία”. Δεν είναι δυνατόν να λες “βαριέμαι”… Σχεδόν δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου!! Τι δηλαδή… Ήπιαμε τη ζωή μονορούφι; Τα ζήσαμε όλα; Δεν υπάρχει κάτι άλλο;…. Πφ! Τι μαλακίες είναι αυτές; Πάντα υπάρχει το “κάτι άλλο”! Πάντα υπάρχει κάτι που δεν έχεις κάνει, ένα μέρος που δεν έχεις πάει, ένα σημείο που δεν το έχεις “ταξιδέψει”, ένα φαγητό που δεν στο έχουν μαγειρέψει, ένα γλυκό που δεν σε έχει “λιγώσει”, ένας άνθρωπος που δεν έχεις γνωρίσει, μια μυρωδιά που δεν έχεις μυρίσει, ένα ποτό που δεν έχεις πιει, ένα χρώμα που δεν είχες ποτέ πριν παρατηρήσει εκεί πάνω (ξέρεις..όταν νυχτώνει..ή όταν ξημερώνεσαι…) Μην μου λες λοιπόν ότι βαρέθηκες, ότι δεν έχεις όρεξη, ότι δεν έχεις διάθεση….. Μην χάνεις χρόνο. Ζήσε. Σε σένα τα λέω. Ακούς ακόμα;;;;.....
ΠΗΓΗ: lostinpublic.wordpress.com

Συνέχεια » »

'Ο νομος του dating' - one-of-the-people.blogspot.com

Αν είσαι οκτώ κοίτα από επτά μέχρι εννιά. Αν είσαι πέντε κοίτα από τέσσερα μέχρι έξι, κι αν είσαι ένα, τότε μην κοιτάς καθόλου. Δεν ξέρω ποιανού ιδέα είναι αυτοί οι νόμοι, αλλά εμένα πάλι δεν μ' αρέσουν καθόλου. Δεν καταλαβαίνω γιατί βάζουμε σε καλούπια το που και το ποιους θα κοιτάμε. Πού πήγε ο αντικομφορσμισμός μας; Τον εκπαραθυρώσαμε μαζί με τα συναισθήματα, κι έτσι στο τέως αγαπημένο μου Γκάζι, από το οποίο πήρα προσφάτως διαζύγιο γιατί εκπορνεύτηκε με χιλιάδες άσχετους επισκέπτες από τα νότια και τα δυτικά προάστια, το μόνο που βλέπεις είναι παιδιά που ψάχνουν τον αντίστοιχο αριθμό τους. Παιδιά που κοιτάνε μόνο την εμφάνιση, την ετικέτα, το στήσιμο. Και για να γνωρίσεις κάποιον και να τα φτιάξεις μαζί του πρέπει να πληρείς τα κριτήρια. Ποιά κριτήρια; Τα παραθέτω όπως μου τα παρέθεσαν κι εμένα, ένα ωραίο αυγουστιάτικο βράδυ Σαββάτου. Πρέπει να είσαι όμορφος, να έχεις σπουδάσει σε κάτι αμερικανικό, να φοράς rolex, να μένεις στα βόρεια προάστια, να μην καταπιέζεις, να μην ζητάς από τη σχέση σου, να προσφέρεις ό,τι έχεις να προσφέρεις, να κάνεις τον άλλο να νιώθει ελεύθερος, και στο τέλος να τα έχεις με τον εαυτό σου.

Εγώ ξέρω ότι τις δύο φορές που βγήκα ραντεβού και κόντεψε να πετάξει το στομάχι μου από την αγωνία, ούτε τί φόραγε, ούτε πού σπούδασε, ούτε αν είχε κοινωνική καταξίωση με ένοιαζε. Το μόνο που ήθελα ήταν εκείνο το φιλί φτάνοντας στο αυτοκίνητο. Βγήκα κι άλλα ραντεβού που οι άλλοι θα περίμεναν φαντάζομαι το φιλί από εμένα, αλλά έτσι πάνε αυτά τα πράγματα. Δεν τα παραγγέλνεις, έρχονται από μόνα τους. Κι όμως, αυτό το ωραίο αυγουστιάτικο Σαββατόβραδο, αφού κλήθηκα, έδωσα το παρόν, αλλά ένιωσα ότι ήμουν παραγγελία και μάλιστα λάθος. Κάτι της έλειπε. Διότι αντί για φιλί, στο τέλος πήρα ένα ωραιότατο ''βρώμικο'', αφού πρώτα άκουσα την ανάλυση για τους νόμους του dating. Κι αναρωτιόμουν, αφού τα καλύπτω τα κριτήρια γιατί δεν προχώρησε; Σίγουρα κάτι θα είπα που θα κατάλαβε το αριστερό μου παρελθόν και παρόν και γι αυτό κόπηκα. Δε βαριέσαι. Εγώ θέλω να σε δω και να με δεις μες τα μάτια και να μην μπορώ να ανάψω τσιγάρο από το τρέμουλο. Αλλιώς δουλειά δε γίνεται. Αλλιώς, δεν θα είναι έρωτας, θα είναι άσκηση άλγεβρας και τα έχω ξεχάσει.
ΠΗΓΗ : one-of-the-people.blogspot.com

Συνέχεια » »